پدوفیلیا به صورت میل جنسی مداوم به کودکان نابالغ تعریف می‌شود.

پدوفیلیا یک نابهنجاری جنسی محسوب می‌شود و عارضه‌ای است که در آن برانگیختگی و لذت جنسی فرد به تخیلات در مورد رفتارهای جنسی بستگی دارد که غیرمعمول هستند. پدوفیلیا تحت عنوان خیال‌پردازی یا انجام عمل جنسی با کودکانی که عموماً 13 ساله یا کوچک‌تر هستند، تعریف می‌شود. فرد پدوفیل معمولاً مرد است و ممکن است به یکی از دو جنس یا هر دو جنس جذب شود. این که آن‌ها چطور ارتباطی با بزرگسالان جنس مخالف دارند متنوع و متغیر است.

اختلال پدوفیلیک را می‌توان در افرادی که تمایل دارند این ناهنجاری جنسی را نشان دهند، یا کسانی که علیرغم شواهد عینی پدوفیلیا، وجود هر نوع تمایل جنسی به کودکان را انکار می‌کنند، تشخیص داد. برای تشخیص اختلال پدوفیلیک، فرد باید طبق تمایلات جنسی‌اش عمل کند یا رنج شدیدی را در نتیجه‌ی تمایلات یا خیال‌‌پردازی‌های ذهنی تحمل کند. بدون این دو ملاک، ممکن است فرد جهت‌گیری جنسی پدوفیلیک داشته باشد اما اختلال پدوفیلیک نداشته باشد.

شیوع اختلال پدوفیلیک مشخص نیست اما بالاترین احتمال شیوع آن در مردان چیزی بین 3 تا 5 درصد است. به نظر می‌رسد میزان شیوع در زنان نسبت به مردان، کسر بسیار کوچکی باشد.

طبق تخمینی که عنوان می‌کند 20 درصد کودکان آمریکایی دچار تجاوز جنسی شده‌اند، پدوفیلیا یک ناهنجاری شایع است. فرد متجاوز معمولاً دوست خانوادگی یا خویشاوند است. نوع عمل متفاوت است و ممکن است شامل تنها نگاه کردن به کودک یا درآوردن لباس و لمس او باشد. با این حال، فعالیت جنسی معمولاً شامل سکس دهانی یا لمس نواحی تناسلی کودک یا فرد متجاوز است. طبق مطالعات گفته می‌شود کودکانی که حس می‌کنند مورد غفلت واقع شده‌اند یا احساس تنهایی می‌کنند در معرض بالاترین ریسک سوء‌استفاده‌ی جنسی قرار دارند.

اگر شک دارید که کودکتان مورد اذیت یا آزار قرار گرفته است یا خیر، علائم و نشانه های رفتاری یا افکار فرزندتان را با مشاوره خانواده – کودک در میان بگذارید.

نشانه‌ها و علائم اختلال بچه بازی – پدوفیلیا :

برای تشخیص اختلال پدوفیلیک، ملاک‌های زیر باید برآورده شوند:

• فانتزی جنسی شدید و عودکننده، تمایل یا رفتارهایی شامل عمل جنسی با یک کودک نابالغ (معمولاً 13 ساله یا کوچک‌تر) به مدت حداقل 6 ماه.
• این تمایلات جنسی برون‌ریزی شده‌اند یا منجر به اختلال‌های بالینی مهم یا ناتوانی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا دیگر حوزه‌های مهم زندگی شده‌اند.
• فرد باید حداقل 16 سال سن داشته باشد و حداقل 5 سال بزرگ‌تر از کودکی باشد که در معیار اول ذکر شده‌است. با این حال، این مورد شامل فردی که در اواخر نوجوانی است و با افراد 12 یا 13 ساله ارتباط جنسی دارد نمی‌شود.

به علاوه، تشخیص اختلال پدوفیلیک باید تعیین کند که آیا فرد منحصراً به کودکان جذب می‌شود یا نه، باید جنسیتی را که فرد به آن جذب می‌شود تعیین کند، و این که آیا تمایلات جنسی محدود به محارم می‌شود یا نه.

در تشخیص پدوفیلیا مشکلاتی وجود دارد. افرادی که چنین عارضه‌ای دارند به ندرت به صورت داوطلب به دنبال کمک هستند و درمان اغلب در نتیجه‌ی اعلام و دستور دادگاه است. مصاحبه‌ها، جست‌وجوها و اسناد اینترنتی که به واسطه‌ی تحقیقات جنایی به دست آمده می‌تواند شاهد مفیدی در تشخیص اختلال باشد. استفاده‌ی گسترده از پورنوگرافی کودکان، یک شاخص تشخیصی مفید در اختلال پدوفیلیک است. به علاوه، تحریک جنسی نواحی تناسلی را می‌توان در آزمایشگاه به وسیله‌ی محرک‌های جنسی تعیین کرد و مبتنی بر تغییرات نسبی در پاسخدهی آلت تناسلی یا پنیس است.همچنین با مشاوره جنسی با روانشناس و مشاور متخصص تا حدی زیادی می‌توان مراحل تشخیص و درمان را تسریع بخشید.

پدوفیلیا نرخ بالای کاموربیدیتی (چند اختلالی) با یک اختلال دیگر دارد و نرخ کاموربیدیتی زیادی با اضطراب، اختلال افسردگی عمده یا اختلالات خلقی، و اختلال سوء مصرف مواد دارد.

با کمک مشاور ازدواج می‌توانید در خصوص زندگی با افراد دارای اختلالات در مهم‌ترین تصمیم زندگی خود نظر و راهنمایی یک متخصص را همیشه همراه خود داشته باشید تا ازدواج‌تان شکست نخورد و منجر به طلاق نشود.

دلیل و علت اختلال بچه بازی – پدوفیلیا :

علت پدوفیلیا و دیگر ناهنجاری‌های جنسی معمولاً ناشناخته است. شواهدی وجود دارد که می‌گوید پدوفیلیا شاید در خانواده جریان داشته باشد، هرچند مشخص نیست که آیا این موضوع ریشه در ژنتیک یا رفتارهای اکتسابی دارد. مشاور و روانشناس خانواده می‌تواند کمک شایانی در مبتلا نشدن به بیماری‌های روحی و روانی داشته باشد.

هنوز ثابت نشده است که عوامل دیگر، مانند ناهنجاری‌ها در هورمون‌های جنسی مردانه یا سروتونین در مغز، عاملی در ایجاد پدوفیلیا یا دیگر ناهنجاری‌های جنسی باشد. سابقه‌ی سوء‌استفاده‌ در کودکی یک عامل بالقوه در ایجاد پدوفیلیا است اما این هم اثبات نشده است.

مدل‌های یادگیری رفتاری می‌گویند کودکی که قربانی جنایتی است یا شاهد رفتارهای جنسی نامناسب است یاد می‌گیرد تقلید کند و بعدها برای همین رفتارها تقویت می‌شود. این افراد از تماس‌های اجتماعی یا جنسی نرمال محروم هستند و بنابراین، در جست‌وجوی لذت از طریق رفتارهای غیرمقبول اجتماعی هستند. مدل‌های فیزیولوژیکی بر رابطه‌ی بین هورمون‌ها، رفتار، و سیستم عصبی مرکزی و نقش پرخاشگری و هورمون‌های جنسی مردانه متمرکز هستند.

افراد ممکن است در زمان بلوغ از این تمایلی جنسی به کودکان مطلع شوند. پدوفیلیا می‌تواند عارضه‌ای باشد که سراسر عمر فرد را درگیر کند، اما اختلال پدوفیلیک شامل عناصری است که ممکن است در طول زمان تغییر کنند (رنج، اختلال‌های روان‌شناختی، تمایل به عمل بر اساس انگیزش).

مشاوره روانشناسی برای درمان اختلال پدوفیلی

برای درمان اختلال پدوفیلیک باید از دارو و روان‌درمانی حتی مشاوره اینترنتی و روان‌شناسی آنلاین در ترکیب با هم استفاده کرد. این داروها شامل آنتی آندروژن‌ها برای کم‌ کردن میل جنسی، مدروکسی پروژسترون استات (Provera) و لوپرولید استات (لوپران) است. بازدارنده‌های جذب مجدد سروتونین (SSRIs) هم ممکن است برای درمان اختلال‌های جنسی وسواسی استفاده شوند. معمولاً از دوزهای بالاتری که عموماً برای افسردگی تجویز می‌شود استفاده می‌کنند. این‌ها شامل سرترالین (Zoloft)، فلوکستین (پروزاک)، فلووکسامین (Luvox)، سیتالوپرام (Celexa) و پاروکستین (Paxil) هستند.

شدت تمایل جنسی به طور کامل با رفتار افراد پدوفیلیک ارتباط ندارد و چرخه‌ی تستوسترون هم یک مرد را مستعد پدوفیلیا نمی‌کند. هورمون‌هایی مثل مدروکسی پروژسترون استات و سیپروترون استات، سطح تستوسترون را کاهش می‌دهند، و به موجب آن، تمایل جنسی و پرخاشگری هم کاهش پیدا می‌کند. این هورمون‌ها فراوانی نعوظ، خیال‌پردازی‌های جنسی، و آغاز رفتارهای جنسی را که شامل استمنا و یا آمیزش است، کاهش می‌دهند. هورمون‌ها معمولاً در ترکیب با درمان شناختی و رفتاری مورد استفاده قرار می‌گیرند. داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین هم منجر به کاهش موفقیت‌آمیز تمایلات جنسی می‌شوند اما روی خیال‌پردازی‌های جنسی تأثیر آن‌چنانی ندارند.

طبق پژوهش‌ها مدل‌های شناختی-رفتاری در درمان افراد با تمایلات پدوفیلیک موثر هستند. چنین مدل‌هایی ممکن است شامل شرطی‌سازی آزارنده، مواجهه با تحریف‌های شناختی، همدلی با قربانی (نشان دادن ویدئوهای عواقب کار به قربانی)، جرأت آموزی (آموزش مهارت‌های اجتماعی، مدیریت زمان، ساختار)، جلوگیری از عود (شناسایی پیشایندهای رفتار – موقعیت‌های با ریسک بالا – و چگونگی منقطع کردن پیشایندها)، سیستم‌های نظارتی (دوستان و افرادی که به نظارت بر رفتار بیمار کمک می‌کنند) و نگهداری مادام‌العمر درمان باشند. فول‌فکر با مشاوران برجسته امکان مشاوره آنلاین برای همه سنین و در همه زمینه‌ها  از جمله درمان بیماری ها و اختلالات روانی در محیطی امن و خصوصی را فراهم کرده است.

شرطی‌سازی آزارنده شامل استفاده از یک محرک منفی برای کاهش یا حذف رفتار است. چنین درمانی حساس‌سازی پنهان است، که شامل ریلکس‌ شدن بیمار و تجسم صحنه‌ی رفتار منحرفانه است که در پی آن یک رویداد منفی مثل گیرکردن پنیس بین زیپ شلوار فرد، می‌آید. شرطی‌سازی آزارنده‌ی کمک‌شده مشابه حساس‌سازی پنهان است، به جز این که رویداد منفی واقعی است، مثلاً بوی نامطبوعی است که توسط درمانگر در هوا پمپ می‌شود. هدف معکوس‌سازی رفتارهای منحرفانه این است که فرد متجاوز را طوری تحقیر کند که دست از آن رفتار بکشد. برای مثال، فرد متجاوز ممکن است نوارهای ویدئویی جنایت خود را با این هدف تماشا کند که احساس گناه و حس ناخوشایند را تجربه کند.

رویکردهای شرطی‌سازی مثبتی وجود دارند که بر آموزش مهارت‌های اجتماعی و رفتارهای مناسب‌تر تمرکز دارند. برای مثال، شرطی‌سازی مجدد به بیمار فیدبک‌های فوری می‌دهد که ممکن است به فرد کمک کند رفتارش را تغییر دهد. برای مثال، ممکن است فرد به ماشین بیوفیدبکی که به یک لامپ متصل است، وصل باشد، و به فرد آموزش داده شده که هنگام مواجهه با مواد تحریک‌کننده‌ی جنسی، نور و رنگ لامپ را در محدوده‌ی خاصی نگهدارد.

درمان‌های شناختی شامل بازسازی تحریف‌های شناختی و آموزش همدلی است. بازسازی تحریف‌های شناختی شامل تصحیح افکار فرد پدوفیل در این مورد است که کودک خودش دوست دارد در این شرایط قرار بگیرد. ممکن است فرد پدوفیل وقتی دختر کوچکی را می‌بیند که لباس کوتاهی به تن کرده دچار این فکر اشتباه شود که «پس این بچه‌ خودش هم تمایل دارد». آموزش همدلی شامل کمک به متجاوز در این جهت است که بتواند دیدگاه قربانی را در نظر بگیرد و با قربانی یکی شود و صدمه‌ای که قربانی دیده است را درک کند.

تعیین پیش‌آگهی برای اختلال پدوفیلی دشوار است. برای افراد پدوفیل، این فانتزی‌ها و خیال‌پردازی‌های بلندمدت جنسی در مورد کودکان به سختی تغییر می‌کند. فرد متخصص می‌تواند تلاش کند تا شدت این خیال‌پردازی‌های فرد پدوفیل را کم کند و راهبردهای مقابله‌ای برای بیمار ایجاد کند، اما فرد خودش باید بخواهد تأیید کند که مشکلی وجود دارد و بخواهد که در درمان شرکت کند تا موفق شود. روان‌درمانی پویشی، تکنیک‌های رفتاری، رویکردهای دارویی، و مداخلات جراحی دارای نتایج مختلفی هستند. نگهداری مادام‌العمر درمان ممکن است یک رویکرد عملی و واقع‌بینانه باشد.